Yıllar sonra da yine aynı yalnızlıkla, aynı hislerle yine kulağımda bu şarkı.

insanlar çok çabuk yer değiştiriyor. Bugün burda olan yarın yok. Çabuk unutuyorlar, anıları çabucak siliyorlar.
Benim gibiler hep anılarla yaşıyor. Hepsini biriktiriyor. Şarkıları, insanları, gidenleri, kaybedilenleri, geçmiş günleri yad ediyor.
Hep aynı yerde kalanlar var. Ben hep buradayım. Etrafımdan birçok insan geldi geçti. Herkes başka yerde şimdi, herkes başkalarıyla dost, herkes başka hayallere yöneldi.
Bir ben aynı yerdeyim, bir ben aynı hayallerin peşinde aynı yollarda gidip aynı şarkıları dinliyorum. Bir ben o eski yerlere gidip şimdi ne kadar ıssız diye bakıyorum, üzülüyorum.

norm ender–sözlerimi geri alamam

itiraf mı? pek sayılmaz.
zaten öncekilerde de pek itiraf okumadık öyle değil mi? uygun başlık aramaya kalkarsam yine silerim kesin. o yüzden ben buraya bırakıyorum.

yoruldum.
evet. birkaç kez uzun uzun yazıp sonra “ne gerek var” diyerek sildiğim bir yazıya tekrar başlıyorum.
ve ben bundan daha net akis sağlayacak bir giriş bilmiyorum.
günce niyetine yazıyorum, ona yazmak kesmediği için.
söylemsel eski bilgi günce, o’daki işaret günceye. sıralı cümlemdeki kelime tekrarından kaçınmaya çalışıyorum, çalışırken ne de gereksiz devriliyor cümlem. devrilsin, böyle daha güzel.
ciddiye almayalım beni, biraz geveleyip gideceğim gelişigüzel.

hayatımı bir düzene sokmaya çalıştıkça hayatımdan uzaklaşmışım hissiyle doluyum.
uzun zamandır, nerede başladığını bilmediğim kadar uzun bir zamandır dev bir hamster çarkında koşturuyorum.
kendime dair ne varsa ertelenmiş.
öncelik zaten söz konusu değil ama ben de söz konusu değilim.
yazmayı çok severdim mesela, uzun zamandır yazamıyorum, gelmiyor içimden. sanırım en çok bunun boşluğu huzursuz ediyor beni.
koca bir “ne gerek var”la dolaşıyorum yanımda, siz görmüyorsunuz.
eğer hala silmemişsem aynısından bir tane de yukarıda kullandım.
bu “ne gerek var” çıkışması sadece yazmak konusunda değil… her gün, hemen herkesle konuşurken tam ağzımı açacağım sırada dürtüyor beni. çünkü ne gerek var?
çünkü insanlara olan tahammülümü kaybettim.
çünkü sabırla bir şeyler anlatabiliyor olmak nasıldı hatırlamıyorum.
çünkü değişen, iyiye giden bir şeyler olmuyor ve ben aynı sancıyı tekrar etmekten çok yoruldum.
içimde dinmek bilmeyen bir kavga var, biraz sessiz olun.

plan yok.
düzen yok.
uyku yok.
duygu yok.
his yok.
his yok.
his yok.
ne istiyorum sorusunu kendime sormayalı epey zaman olmuş.
neyi en çok seviyormuşum mesela ya da neyi sevmiyormuşum en çok, neyden mutlu olurmuşum? bunlara hiçbir zaman cevabım olmadı benim, benim hiç enlerim olmadı çünkü.
mutluluk..
es verelim

bu çözülen sorulara herhangi bir şekilde tepki vermekten imtina edenler….sorunuza zaman ayırıp cevap veren kişileri kala alsanız biraz..

ayt-tyt matematik ile ilgili sorularınızı bu postun altına cevap şeklinde atabilir misiniz?